Dag 7

Dag 7 maandag 25 aug. 

Pobena - Onton - Baltezana - Otanes - Santullan - Samano - Castro Urdales - Allendeagua - Cerdigo - Islares. 
Afstand: 36,1 km.
Stijgen: 325mtr.

Vannacht hebben we goed geslapen ondanks alle kunstlicht. Rond 7.10u zijn we vertrokken, eerst naar het strand geweest om te genieten van de opkomende zon en verbaasd over de vloedstand. Het was nu hoog tij en gisteren laag tij. (2 foto's)
Het begin van de tocht begon met heel veel trappen, een prestatie van Han, hij heeft ze allemaal gelopen! Boven werden we beloond met een prachtig zeegezicht. Op de kaap stonden windmolens, doch er was geen wind. Grote en kleine vissersbootjes waren op het water.
Een prachtige panoramaweg volgt er na Pobena (foto) en de geiten zijn hier in hun natuurlijke omgeving. (2foto's)
Vroeger is hier een ijzererts mijngebied  geweest, nu staan er grote informatie borden, een leerweg over de winning ervan, helaas in 2 talen waar ik niets van ken. Wel ging de weg door een tunneltje dat me aan een mijngang deed denken (foto).
Aan een paar bomen zie je dat de zeewind zijn invloed heeft gehad op de groei, een mooi gezicht. Hier boven heb ik even gesproken met een jonge Oostenrijkse. Wat geweldig dat zo'n meisje al zo jong zo'n tocht helemaal alleen maakt. 

Een oud boog bruggetje vind ik zo mooi en dus wil ik er een plaatje van.
Ik kom door eilandelijk gebied waar de zeug met haar biggetjes tussen de paden lopen. In dit dorp laat een "villa" zien dat ze mooi opgesmukt is met mooie potten met bloemen langs de trap omhoog.(foto)
Ik kom door een eenzaam gebied, moet zelfs een heel stijgend bospaden op en zie bovenaan een pelgrim me voor gaan. Dan rust hij uit langs de asfaltweg en met een groet loop ik hem voorbij. De groet is meestal "Ola", is het een pelgrim dan "Bon Camino". In het bos staat voor mij een " ereboog" , zo ervaar ik dat.

In Otanes staat dit vervallen stationgebouwtje, dus ooit heeft er een trein gelopen. Verder op zie ik mensen aan het werk bij waarschijnlijk het delven van een stof, de berg wordt tenminste in lagen bewerkt en is geheel ontdaan van zijn "groene mantel".

Dan zie je Onton in de verte liggen en liggen nog zo'n 8,5 km. voor me alvorens
Castro- Urdiales te bereiken. Han heeft al laten weten dat hij zich bevindt in de haven. Ik heb nog zeker een 0,5u nodig voor ik daar aankom. Allereerst kom ik op een grote strandboulevard. Vele mensen genieten van de zee en de zo'n, het is er dan ook flink druk. Na het strand komt de haven met de vele vissersbootjes met op de achter grond de monumentale kerk en het fort of kasteel boven alles uitsteken. Ik ben al doorgelopen omdat ik de het Informatie kantoor niet gezien heb achter alle kramen. Na navraag moet ik dan ook teruglopen en zie ik Han op zijn rug die op de uitkijk naar mij staat. We gaan eerst een lekker bakkie koffie drinken en ik een koel glas cola dat ik nu goed weet te waarderen. Dan gaan op naar de kerk die er van binnen heel apart uitziet, zie foto. We vinden daar een groot aangekleed Mariabeeld en een "opgebaarde" Christus. Even een stil gebed en we gaan weer ieder onze eigen weg, Han terug naar de auto en ik verder met mijn pelgrimstocht. In de stad zie ik een prachtig tafereel door mens en natuur, zie foto. Ik kom nog langs een groot en druk strand en moet verder mijn weg in de stad vinden. Daar is het altijd wat moeilijker om die te vinden, de pijlen zijn er niet altijd.

Nog zo'n 16 km. en in het derde dorp is een camping waar we deze keer graag gebruik van willen maken, ook omdat ze direct aan de route ligt. 
Allendeagua is het eerste boerendorpen met een zweem  van echtheid op de pelgrimsroute door Cantabrie. Bovendien ruikt het naar koeien. Ik zie het bord "Laredo, 33km" staan. 

In het volgende dorp zie ik een klein meisje met iets zitten, als ik goed kijk, heeft ze een piepklein hondje op haar schoot die ze met een melkfles voedt, ik vraag of ik er een foto van mag nemen en laat deze ook aan haar zien. 
Nog zo'n 3 km. te gaan vandaag. Ik kom langs een kerkhofje (foto) en tot mijn grote verbazing begon daar een smal bospaden terwijl ik praktisch overal een asfaltweg had gehad. Alsof ik in een andere wereld terecht kwam: een stenig pad door een wildernis, even later toch even de pijl laten zien waar mensen de moeite voor gedaan hebben om de pelgrim zijn weg gemakkelijk te laten volgen. Iedere keer ervaar ik weer een gevoel van dankbaarheid als ik zo'n pijl zie.

Nu wan ik me echt aan het einde van de wereld, ik denk dan aan Finistere; eindeloze zee voor me en geen levend wezen te zien. Na een tijd lopen zie ik het dorp met kerk : Islares liggen. Ik loop naar de kerk en zie een auberge liggen, die ik niet moet hebben. Het is nog een heel eind lopen en dan kom ik bij camping Arenilles waar ik onze groene camperbus al zie staan. Doch Han is met de fiets weg, mij tegemoet willen komen, doch elkaar gemist. Ik ga lekker in de schaduw van de auto zitten en het eerste wat ik doe is: de schoenen uit, zodat de voeten lucht krijgen. Het gaat goed met mijn voeten, de kleine tenen tape ik voor de zekerheid in. Zo zittend komt Han aangefietst, verbaasd dat ik er al ben. 
We eten en drinken wat, ik ga mijn dagboek bijhouden en Han legt zich op een matras en valt in slaap tot 17.15u en heeft daarmee een flinke middagdutje gedaan en ik ben ook uitgepraat voor nu.