Dag 3

Dag 3 donderdag 21aug. 
Zumaia - Elorriaga - Itziar - Deba - Ermitage del Calvario- Arnope - Olatz - Markina- Xemein.
Afstand: 35,4 km.
Klimmen: 950mtr.
Het weer: in de ochtend fris, het heeft even gemiezerd en verder is het prachtig wandelweer geworden. Half bewolkt en later zonnig, temp.24gr. C. met een fris windje.

Han heeft redelijk geslapen, we waren om 5u wakker en om 6u opgestaan. het is dan nog donker, doch de schijnwerpers op de parkeerplaats gaven voldoende licht. Net voor 7u vertrokken we, Han liep me mee in het stadje tot ik flink moest gaan stijgen. De robuuste San Pedrokerk is natuurlijk gesloten. meer naar links ligt een kapel, waar in de deur een vierkante rooster zit waardoor ik naar binnen kon kijken. (Foto). Er waren heel wat trappen. De weg blijft bergop gaan. prachtig uitzicht op de plaats en de zee. (Foto).
Al gauw liep het pad door bos flink omhoog, een apart gevormde boom ligt als een springtouw op het pad. na deze 2 foto's was helaas de batterij leeg. Mijn reactie: moet ik dit stuk nog eens lopen? Maar als je 10 uren gelopen hebt, denk je "laat maar".
Het eerste dorp  Itzibar heeft een kerk met een Bijzonder Mariabeeldje. Het is dan ook een Maria heiligdom. De kerk is donker en als ik ergens 1€ ingooi, wordt de kerk verlicht en zie ik het kleine beeldje boven het tabernakel in een nis in het geheel houten altaar tot het plafond. 
Ik kom al gauw in de eenzaamheid van het landschap. Het weer is fris, voor me blauwe lucht en achter me een donkere wolk die regen beloofd en even later miezert het dan ook. Iets verderop ligt nevel in het dal, ik loop hoger. om me heen zijn weilanden waar schapen met gekrulde horens grazen en kleine wijngaarden. ik kom door 2 dorpjes en na 12km. bereik ik Deba en kom boven aan op de "Mogelijk Kalea. Nu de vraag: hoe vind ik Han? Ik volg de gele pijlen die me naar de lift brengen die me in de onderstad brengt. Tot mijn grote verbazing staat Han daar. We gingen samen een kop koffie drinken en een croissant de chocolat te nuttigen. Een toiletgang erbij en even mijn fototoestel opladen. Bij de Informatie ging ik twee stempels halen.

Dan is het tijd om afscheid te nemen voor de lange geplande tocht van vandaag. Boven nog een mooi zicht op Deba en de zware vermoeiende tocht gaat verder. Vandaag heb ik een kleine 1000 mtr. hoogte te overwinnen.
De weg laat in het eerste deel de zee nog zien, doch het pad gaat dieper het land in.    Bij Mutriku vraag ik in een herberg stempels, daar ik een heel stuk te gaan heb en niet weet hoelang ik nodig heb, moet ik de man teleurstellen dat ik geen consumptie neem. Ik vertel hem dat ik tijd nodig heb, wat me niet helemaal in dank afgenomen werd, had ik de indruk. Daar in de buurt trof ik een 79 jarige man die toch maar een heel moeilijk stuk pad liep. Hij is dan ook de enige persoon die ik tijdens deze lange tocht gezien heb. Alleen heb ik in Olatz nog ergens een stempel gevraagd. Vanaf deze plaats liep de weg in algehele eenzaamheid gedurende 15km.!
Het pad was vaak erg ongelijk met een lemen ondergrond en grote keien. betonpaden, vaak zeer steil. Ergens zag ik een mooi afgeschermd palm boompje, met veel liefde gemaakt, denk ik. Natuurlijk verschillen de paden, soms smal, dan weer breed, in het bos vaak modderig, maar ook soms met ruw asfalt. Ergens staan 2 slippers zo maar op de weg alsof ze zeggen willen: "Hier kom ik ook niet ver mee", grappig toch. Ik kwam door bos met de eerste eucalyptus-bomen. Stukken oerbos, maar vooral eenzaamheid. 

De laatste 5 km. zag ik de eerste pelgrims, zo'n stuk of tien. Met 4 Fransen heb ik een kort gesprekje gehad, zo goed en zo kwaad als het met mijn Frans ging. Allen die ik gesproken heb, waren gestart in Deba. de weg naar Markina-Xemein was ongelooflijk steil. Bij het bordje nog 3,7km. heb ik Han een sms gestuurd. In het stadje aangekomen, heb ik mijn ogen de kost gegeven, daar ik telefonisch geen contact kon krijgen. Achteraf blijkt dat Han de mobiel aan de oplader in de auto had, dus me niet gehoord heeft. In eerste instantie ben ik naar de plaatselijke kerk gelopen, doch ik zag hem en de auto niet. Ben nog een Rochus kapel in gelopen, waar ik schrok, want er waren twee enorme rotsblokken met daar tussen in een beeldje van de heilige, dat verwacht je toch niet. (foto). In de stad ben ik de gele pijlen gevolgd en kwam uit op een toeristen parkeerplaats en heb me daar neergevleid tot ik iets van Han hoorde en ik hem  uit kon leggen waar ik was. Ik zat heerlijk in het zonnetje, op een brug over een riviertje, aan het eind van de plaats, zodat ik morgen direct op de route zit. Even later zag ik Han aan komen rijden, doch hij zag me weer eens niet zwaaien. We zijn op deze plek gebleven.